Aankomst in Sevilla!

Pak er maar een kopje koffie of thee bij, want dit kan best een lang verslag worden! Of niet, dat ligt eraan of ik zin heb om een hele lap tekst te typen. Ik zit nu in de lobby van Oasis Palace Hostel in Sevilla en ik heb tijd zat, dus ik vrees dat ik jullie wel ga vervelen met een hele lap tekst. En het kan zijn dat er spellingsfouten in zitten, want deze computer heeft een Spaanse spellingscontrole. De WiFi op mijn laptop werkt namelijk niet. Enfin.

Toen ik zaterdagmorgen wakker werd in Someren, werd ik verrast met een lekker dik pak sneeuw buiten. Dit maakte de reis naar het vliegveld een stuk lastiger. Daarom besloten we vroeg te vertrekken, zo rond een uur of tien 's morgens. Het vliegtuig vertrekt vanuit Charleroi, wat normaal gesproken ongeveer anderhalf uurtje rijden is. Door de sneeuwval werd de reistijd zowaar verdubbelt. Maar het had erger gekund. Vlak voor Luik stond het verkeer helemaal stil, nog net voor een splitsing van twee snelwegen. We zagen de bui al hangen. Opeens opende iemand de deur van zijn auto en stapte naar buiten. De man zorgde ervoor dat enkele andere chauffeurs naar achteren konden rijden en zo de andere snelweg op kon gaan. Ik heb grote bewondering voor die man, want anders had het wel anders kunnen lopen.

Dat viel eigenlijk wel mee trouwens, we waren al rond een uur of half twee op het vliegveld in Charleroi. Daar hebben we nog een kopje koffie gedronken en naar vliegtuigjes gekeken. De horrorrecensies bleken niet te kloppen. Het personeel sprak zowel Frans als Nederlands en was vriendelijk. Het was wel wat aan de kleine kant, maar iedereen heeft wat te zeuren. Daarna kwam het onvermijdelijke moment van afscheid. Ik had verwacht dat het vet emotioneel zou worden maar dat viel ook wel mee eigenlijk. Toen kwam de douane. Die schoften hebben mijn schaar uit mijn etui gehaald. Nu moet ik een nieuwe kopen in Spanje. Grrrr. Maar dit is wel een wijze les voor de volgende keer in het vliegtuig.

Eenmaal in het vliegtuig had ik nog steeds niet goed het gevoel wat me allemaal te wachten stond. Het voelde eigenlijk als de intercity van Den Bosch naar Nijmegen, met als enige uitzondering dat er geen vertraging was en dat ik buiten geen koeien kon spotten. Maar zonder gekheid, het uitzicht was fantastisch. Na Madrid trokken de wolken weg en had ik een supermooi uitzicht over Sevilla. Het vliegtuig landde veilig, en toen kon ik eindelijk voet aan de grond zetten in Spanje!

Buiten was het nog aangenaam. Niet echt warm, maar ook niet zo stervenskoud als in Nederland. Eenmaal bij de bagageband had ik meteen mijn WiFi aangezet. Want een half uur gratis internet sla ik natuurlijk niet af! Ik haalde mijn koffers van de band, die gelukkig al vrij vooraan stonden, en appte nog wat met Saskia, Bjorn en ons pap en mam enzulks. Daarna liep ik naar de bus. Dat stond goed aangegeven, en de bus stond al te wachten op de reizigers.

In de bus had ik gek genoeg nog steeds het gevoel gewoon naar Nijmegen te gaan. De línea Especial Aeropuerto had net zo goed buslijn 5 richting Groesbeek kunnen zijn. Dat gevoel veranderde toen de bus de stad in rijdt. Sevilla is echt een grote stad. En Sevilla leeft. Overal liepen groepen jongeren, toeristen, maar ook veel zwervers. Ook dat is Sevilla. Net als Nijmegen is Sevilla ook echt een fietsstad. Overal rijden fietsen. Dat kan ook prima, want de stad is erg vlak. Het hostel was vlakbij de eindhalte van de buslijn. Dat is handig, want dan hoef ik niet op het knopje te drukken. Het was namelijk al meerdere keren voorgekomen dat de buschauffeur die doodleuk negeerde.

De bushalte heet Plaza de Armas, vlakbij een gelijknamig winkelcentrum waar ik later die avond nog langs zou lopen. Maar eerst wilde ik mijn spullen droppen in het hostel. De wandeling naar het hostel was goed te doen, omdat ik een app heb op mijn telefoon waarbij je zonder internet kunt navigeren in Spanje. Ik kon er dus recht naartoe lopen. Ik checkte in en liep naar mijn kamer om mijn spullen te droppen. Het was al 21.00 en ik had honger. Ik had twee keuzes: of paella eten in het hostel, of naar een McDonald's in de buurt. Ik koos voor de echte Spaanse cultuur, dus ik ging een MacDonald's opzoeken.

De meeste winkelcentra hebben een fastfoodgelegenheid, en daarin werd ik niet teleurgesteld. Na een lekkere vette hap bij de Mac keerde ik terug naar mijn kamer. Ik was kapot, en ik kon alleen maar denken aan slapen. Op de kamer kwam ik voor het eerst mijn kamergenoten tegen. Een van mijn kamergenoten is Dave, een man die ik rond de 35 jaar schat. Hij kan ook jonger of ouder zijn, maar hij had een baard dus vandaar. Hij komt uit Engeland en kwam naar Spanje voor een schaakkampioenschap in Zuid-Spanje. Het was een erg vriendelijke man, maar hij praatte wel veel. Dat zou ik normaal gesproken niet erg vinden, maar ik was nogal moe.

Dus ging ik lekker slapen. Tenminste, dat dacht ik. Ik had al welterusten gezegd tegen mijn kamergenoten, maar zij praatten nog even door. Dat is helemaal niet erg want dat moet ook gewoon kunnen in een hostel. Dat ging tot een uur of half 1 door en toen gingen de lichten uit en kon ik slapen. Dacht ik. Dave bleek een die hard snurker te zijn. Wat begon als een pruttelende koffiezetautomaat, eindigde als een kettingzaag. Dat ging nog een paar uur door, en rond 5 uur (denk ik, ik heb de tijd niet in de gaten gehouden) kon ik lekker gaan slapen.

Rond een uur of negen werd ik wakker en ging ik ontbijten in de ontbijtzaal boven. Ik heb nog even gesproken met mijn Japanse kamergenote die vandaag vertrekt en waarvan ik de naam ben vergeten (heel ingewikkelde naam had ze) en toen ging ik op ontdekkingsreis door de stad!

Pas in daglicht zag ik hoe mooi Sevilla eigenlijk is. Ik heb nog lang niet alles gezien, maar dat bewaar ik voor later. Anders heb ik straks niets meer te doen. Ik heb de Torre del Oro bezocht en de Plaza de España. Opvallend was dat veel inwoners van Sevilla een dikke jas en handschoenen droegen. In Nederland zou dit prima in het straatbeeld passen, ware het niet dat het hier achttien graden is met een strakblauwe lucht. Voor hen is dit dus ijskoud. Ik vrees voor de komende maanden. Na deze wandeling ging ik weer terug naar het hostel, waar ik dit nu zit te typen.

Morgen ga ik naar de universiteit om me definitief in te schrijven. Als alles goed gaat, kan ik vanaf 3 februari mijn rooster komen ophalen. De colleges zouden dan vanaf 9 februari beginnen. Op 1 februari kan ik mijn kamer in, dus dan heb ik genoeg tijd om alvast te wennen aan de omgeving en inkopen te doen voor het nieuwe semester. Ook een leuk feitje: de faculteit Communicatie van de Universiteit van Sevilla bevindt zich op loopafstand van Isla Magica ( das een pretpark)! Lekker na college uitwaaien in de achtbaan.